تو رو هم نگه می داره، آره ؟ نگاهش کردم، گفتم زیباست. سر تکون داد. رفت. چند قدمی که دورشد، انگار پشیمون شده باشه برگشت منو نگاه کرد. نزدیکتر شد، آرامتر از دفعۀ قبل و با صدایی لرزان صحبت می کرد. عصا زیر دست هاش می لرزید. با خودم گفتم هر آنِ که بشکنه. گفتم حالا چرا اینقدر آروم صحبت می کنید؟ گفت از دیوار باید ترسید، این درختم همینجوری آروم آروم رشد کرد من شاهدش بودم. بازهم در تصدیق خودش سر تکون داد و رفت. آروم با خودم حرفی رو که زد زمزمه کردم” اگه ریشه داشته باشی، هیچ دیواری نمی تونه جلوت رو بگیره”.